Στο Insidious του 2010, η τεχνική του jump-scare χρησιμοποιείται με εξαιρετική δεξιοτεχνία, ιδιαίτερα στη σκηνή με τον κόκκινο δαίμονα. Καθώς η Lorraine λοιπόν εξιστορεί τον εφιάλτη της στον γιο της και με την ιστορία να κλιμακώνεται, ο σκηνοθέτης αλλάζει συνεχώς το πλάνο μεταξύ των δυο ώσπου φτάνει τελικά η στιγμή που ο κόκκινος δαίμονας εμφανίζεται αναπάντεχα πίσω από τον χαρακτήρα. Η οπτικοποίηση του τρόμου στην συγκεκριμένη σκηνή μπορούμε να πούμε με μεγάλη σιγουριά ότι ανήκει στα highlights της ταινίας. Ο δαίμονας, με το τρομακτικό κόκκινο πρόσωπό του, σε συνδυασμό με τη μουσική και την ξαφνική, επιθετική εμφάνισή του, δημιουργεί ένα αξέχαστο και ανατριχιαστικό αποτέλεσμα που μένει χαραγμένο στη μνήμη του θεατή.

Αυτή η σκηνή στο Insidious αποδεικνύει πως ένα jump-scare, όταν χρησιμοποιείται σωστά, μπορεί να κάνει την διαφορά στην συνολική εμπειρία. Δεν είναι απλώς ένα ξαφνικό σοκ, αλλά ένα καλά μελετημένο στοιχείο που ενισχύει την αγωνία και την ένταση της ταινίας. Όσον αφορά την σκηνή του κόκκινου δαίμονα, τρόπος με τον οποίο ο James Wan χτίζει τον τρόμο, αξιοποιώντας τη μουσική, το στήσιμο της κάμερας και τις ερμηνείες, δείχνει γιατί παραμένει μια από τις πιο χαρακτηριστικές της ταινίες αλλά και του είδους γενικότερα.