Quentin Tarantino: Με αφορμή τα γενέθλιά του βάζουμε τις ταινίες του σε σειρά!
Ένα προσωπικό ranking που κανείς δεν ζήτησε
Από τη Φωτεινή Λεβογιάννη
Σήμερα ο Quentin Tarantino σβήνει κεράκια κι εμείς του στήνουμε αφιέρωμα. Όχι με τούρτες, αλλά με το πιο προσωπικό, αυθαίρετο και 100% υποκειμενικό ranking στις ταινίες του. Μια λίστα που κανείς δεν ζήτησε και, ίσως, μια καλή αφορμή για να διαφωνήσουμε με φίλους.
Αναμφισβήτητα ο Quentin Tarantino είναι ένας από τους δημοφιλέστερους εν ενεργεία κινηματογραφικούς δημιουργούς. Στα 33 χρόνια της πορείας του, το όνομά του έχει ταυτιστεί με το σινεμά και η προσωπική του σφραγίδα, που είναι απόλυτα αναγνωρίσιμη στις ταινίες του, έχει επηρεάσει αναρίθμητους άλλους δημιουργούς. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του cult, των θρυλικών διαλόγων, των αιματηρών ξεσπασμάτων και των καυτών soundtracks.
Ο ίδιος έχει ανακοινώσει πως η επόμενη ταινία του, όποτε κι αν έρθει αυτή, θα είναι και η τελευταία του, καθώς σκοπεύει να αποσυρθεί από το σινεμά με το κεφάλι ψηλά, διατηρώντας δηλαδή μια συνολικά υψηλή ποιότητα στην φιλμογραφία του. Η εν λόγω φιλμογραφία περιλαμβάνει αυτή τη στιγμή εννιά ταινίες (αν μετρήσουμε τα δύο volumes του Kill Bill ως μία), αρκετές δηλαδή για να παίξουμε το αγαπημένο παιχνίδι κάθε σινεφίλ: το απόλυτο Ταραντινικό ranking.
9. Django Unchained (2012)
Θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στα spaghetti western της δεκαετίας του ‘60, ο Tarantino παρέδωσε τη μεγαλύτερη επιτυχία του στο box office μέχρι σήμερα, αλλά ενδεχομένως την πιο βαρετή ταινία του. Φυσικά, λέγοντας αυτό δεν εννοώ γενικώς βαρετή, αλλά βαρετή για τα “Ταραντινικά δεδομένα”. Είναι το πιο mainstream του, με φοβερές σκηνές, αλλά με μια πιο συγκρατημένη ενέργεια.
8. Once upon a time in Hollywood (2019)
Ο δημιουργός εδώ, στρέφει την κάμερά του στο ίδιο το σινεμά και ξαναγράφει την τραγική ιστορία της Sharon Tate, δίνοντάς της ένα συγκινητικό happy end. Ευγενείς οι προθέσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα πάσχει από μια κάποια υφολογική συνοχή. Είναι νοσταλγική και νωχελική, μέχρι βέβαια να εμφανιστεί ο Rick Dalton με φλογοβόλο.
7. Hateful eight (2015)
Αυτή η θεατρικών καταβολών western εκδοχή του The Thing του John Carpenter, διαθέτει υπέροχους διαλόγους και είναι ατμοσφαιρικότατη, αλλά – κακά τα ψέματα – λίγο πιο slowburn από όσο αντέχει ο μέσος θεατής. Η ένταση όμως είναι σφιχτή και το χιόνι βάφεται κόκκινο, όπως μόνο ο Tarantino ξέρει.
6. Inglourious Basterds (2009)
Το ταραντινικό αυτό έπος είναι ένα απολαυστικό υβρίδιο πολεμικής ταινίας και μαύρης κωμωδίας που ξαναγράφει την ιστορία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου από την αρχή. Είναι φοβερά διασκεδαστικό και στιλιστικά υπέροχο, μοιάζει όμως να στερείται βάθους. Η πρώτη σκηνή όμως με τον Christoph Waltz είναι από μόνη της μια κινηματογραφική δήλωση.
5. Jackie Brown (1997)
Η τρίτη κατά σειρά ταινία του δημιουργού χάρισε στην Pam Grier ένα ρόλο αντάξιο του υποτιμημένου ταλέντου της και αποτελεί ίσως την πιο ανθρώπινη στιγμή του στη φιλμογραφία του. Θα ήταν ψηλότερα σε αυτή τη λίστα αν δεν ήταν τόσο μεγάλος ο ανταγωνισμός του Ταραντίνο από τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι η πιο down-to-earth στιγμή του, χωρίς ίχνος πόζας.
4. Kill Bill (Volume 1 2003, Volume 2 2004)
Η Uma Thurman, αδιαμφισβήτητα, είναι ίσως η πιο εμβληματική ταραντινική μούσα και οι δύο τόμοι Kill Bill ένα πεδίο δόξης λαμπρό για να ξεδιπλωθεί το coolness της. Το κινηματογραφικό αυτό εγχείρημα είναι ένας θρίαμβος του στιλ, αλλά όχι μόνο, καθώς ο Ταραντίνο εδώ δεν φτιάχνει μόνο την υπέρτατη ταινία πολεμικών τεχνών, αλλά διηγείται με μαεστρία και μια ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης. Ταυτόχρονα, δημιουργεί ίσως την πιο εικονική κινηματογραφική φιγούρα των ‘00s.
3. Pulp Fiction (1994)
Η χαρακτηριστικότερη ταινία του δημιουργού, που τον έβαλε στον χάρτη των μεγάλων σκηνοθετών κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, σφράγισε το σινεμά της δεκαετίας του ‘90 και όχι μόνο. Το αγαπάω βαθιά αλλά έχω λίγο περισσότερη αδυναμία στις ταινίες που έπονται. Είναι όμως η ταινία που έβαλε τον Tarantino στον χάρτη και έμεινε εκεί για πάντα.
2. Death Proof (2007)
Aν και ο ίδιος ο δημιουργός του κάποια στιγμή έφτασε πολύ κοντά στο σημείο να το αποκηρύξει για εμάς, το Death Proof πάντα θα αποτελεί την πεμπτουσία του Ταραντινικού σύμπαντος: Πανέξυπνοι διάλογοι – τσεκ, cool χαρακτήρες – τσεκ, ψαγμένο soundtrack που σκοτώνει – τσεκ, απενοχοποιημένος κινηματογραφικός χαβαλές – τσεκ και τουλάχιστον δύο σκηνές που πραγματικά μένουν rent free στο μυαλό σου για πάντα: Η μία το τρακάρισμα στη μέση της ταινίας και η άλλη η σκηνή καταδίωξης του φινάλε. Αν ο Quentin δεν θέλει να το αναγνωρίσει ως παιδί του, εγώ ευχαρίστως το υιοθετώ. Είναι ακραία cult και για λίγους, αλλά αυτό ακριβώς είναι το θέμα.
1. Reservoir Dogs (1992)
To μεγάλου μήκους πρωτόλειο του σκηνοθέτη αποτελεί σημείο αναφοράς για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο και ένα υποδειγματικό νέο νουάρ. Αν και δεν γνώρισε την δόξα που του αναλογούσε στην πρώτη του προβολή, κέρδισε τις δάφνες που του άξιζαν στο πέρασμα του χρόνου και αποτελεί πραγματικό διαμάντι τόσο για τη φιλμογραφία του Ταραντίνο, όσο και για το σινεμά εν γένει. Ωμή, πιο badass απ’ όσο περιμέναμε και το Stuck in the Middle with You δεν θα ακούγεται ποτέ ξανά αθώα.
Πηγή: unboxholics.com