Σύμφωνα με πόρισμα νέα επιστημονικής μελέτης που πειραματίστηκε με ποντίκια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με την πάροδο του χρόνου οι αναμνήσεις τροποποιούν τη θέση τους στον εγκέφαλο, σε συνάρτηση με διαφορετικά σύνολα νευρώνων τα οποία ενεργοποιούνται διαδοχικά.

Ενώ από τη δεκαετία του 1960, επικρατούσε η άποψη ότι τα “κύτταρα θέσης”, ειδικά νευρικά κύτταρα στον ιππόκαμπο ευθύνονται για τη σταθερή καταγραφή των αναμνήσεων για συγκεκριμένα μέρη ή χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος, όπως για παράδειγμα η είσοδος του σπιτιού μας ή ένα οικείο σημείο, το 2013 έρχονται μελέτες, όπως αυτή στο περιοδικό Nature Neuroscience, που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη σταθερότητα αυτών των κυττάρων. Παρότι παρατηρείται σταθερή ενεργοποίηση των νευρικών κυττάρων, συνολικά οι νευρωνικές απεικονίσεις μεταβάλλονταν στον χρόνο. Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε «αντιπροσωπευτική μετατόπιση του ιππόκαμπου».

Η ερευνητική ομάδα του καθηγητή Ντάνιελ Ντόμπεκ του Πανεπιστημίου Northwestern σχεδίασε ένα πειραματικό περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, προκειμένου να αποσαφηνίσει αν η μεταβολή οφείλεται σε εξωτερικούς παράγοντες ή αποτελεί φυσική ιδιότητα του εγκεφάλου.

Διενέργεια πειράματος σε ελεγχόμενο περιβάλλον

– Τα ποντίκια τοποθετήθηκαν σε διάδρομο τύπου «μύλου», παρόμοιο με χειριστήριο βιντεοπαιχνιδιού.

– Περιβάλλονταν από οθόνες που πρόβαλλαν εικονικό λαβύρινθο με σταθερά χαρακτηριστικά.

Δείτε επίσης: Η Apple εισέρχεται στην επανάσταση των εγκεφαλικών εμφυτευμάτων

Διαδικασία ελαχιστοποίησης των εξωτερικών μεταβλητών:

– Ενεργοποιήθηκε κάθε φορά συγκεκριμένη μυρωδιά.

– Χρησιμοποιήθηκε Λευκός θόρυβος για να αποφευχθούν ηχητικές επιρροές.

– Καταγραφή σε πραγματικό χρόνο της νευρωνικής δραστηριότητας, παρατηρώντας πότε τα κύτταρα φωσφορίζουν κατά την ενεργοποίησή τους.

Το 90–95% των κυττάρων άλλαζε ενεργοποίηση με τον χρόνο. Μόλις 5–10% είχε σταθερή απόκριση, όπως θα αναμενόταν από «παραδοσιακά» κύτταρα θέσης, πράγμα που εξέπληξε τους ειδικούς. Από την άλλη διαπιστώθηκε ότι τα σταθερά κύτταρα ήταν και τα πιο διεγέρσιμα, στοιχείο που ενδεχομένως οδηγεί στο εκδοχή ότι η διεγερσιμότητα ίσως και καθορίζει ποια κύτταρα διατηρούν σταθερές τις μνήμες.

Η διαπίστωση μιας συνεχούς «μετατόπιση» της νευρωνικής απεικόνισης μπορεί να είναι χρήσιμη, μπορεί να επιτρέπει στον εγκέφαλο εντοπισμό παρόμοιων εμπειριών — για παράδειγμα, διαφορετικές επισκέψεις στο ίδιο μέρος. Έτσι, ο εγκέφαλος καταγράφει και παρακολουθεί τη ροή του χρόνου μέσω της διαφοροποίησης των αναμνήσεων.

Ερμηνείες και περαιτέρω προεκτάσεις

– Η σταθερή μνήμη πιθανώς να εξαρτάται από κύτταρα υψηλής διεγερσιμότητας.

– Κατά τη γήρανση, τα κύτταρα του ιππόκαμπου γίνονται λιγότερο διεγέρσιμα, κάτι που πιθανώς και να συνδέεται με την απώλεια μνήμης.

– Η ενδυνάμωση της διεγερσιμότητα αυτών των κυττάρων, πιθανώς να συμβάλλει στη βελτίωση της μνήμης, αλλά προφανώς είναι μια εκδοχή που μένει να εξεταστεί διεξοδικότερα.

Μπορεί να σας ενδιαφέρει: Νίκη ανθρώπου επί της AI στον προγραμματισμό – για τελευταία φορά;