Διονύσης Σαββόπουλος “ Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα”Eκδόσεις: Πατάκης 2025, σελίδες: 334

Γράφει η Κατερίνα Βιτζηλαίου (Instagram & Facebook account: the.booklist_)

Σε αυτή την ξεχωριστή αυτοβιογραφία, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο αγαπημένος σε όλους μας τραγουδοποιός με τις τιράντες και τα στρογγυλά γυαλάκια, ο εθνικός μας Νιόνιος, καταγράφει την αναδρομή της ζωής του από την ημέρα της γέννησης του μέχρι και το σήμερα. Όπως ο ίδιος αναφέρει, η εσωτερική του ανάγκη να δει και ο ίδιος πώς ήταν ως πιτσιρίκος, πώς φέρθηκε στον επαγγελματικό του βίο, πώς ήταν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήταν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος, τον οδήγησε στην συγγραφή αυτού του πονήματος.

Το βιβλίο του είναι ευανάγνωστο και βαθιά συγκινητικό, χάρη στο θάρρος του να αποκαλύψει τον εαυτό του χωρίς περιστροφές. Παραδέχεται τα λάθη και τις αδυναμίες του ως συνεργάτης, σύζυγος και πατέρας, αυτοσαρκάζεται, ζητάει συγγνώμη, θυμάται και εξομολογείται με απλότητα και διαύγεια. Η αφήγηση του κυλάει γρήγορα, με ρέοντα λόγο σαν να ακούς έναν φίλο σου που σου ανοίγει την καρδιά του, πηγαίνοντας αβίαστα μπρος πίσω στον χρόνο, όπου τον πάνε οι συνειρμοί και οι θύμησες.

Από το ανάγνωσμα παρελαύνει όλο το πάνθεον της ελληνικής μουσικής και του ελληνικού πολιτισμού γενικότερα των τελευταίων 60 ετών, τραγουδιστές: όπως η Σοφία Βέμπο, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, η Δόμνα Σαμίου, ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελευθερία Αρβανιτάκη τραγουδοποιοί, συνθέτες και στιχουργοί: όπως ο Μίμης Τραϊφόρος, ο Μάνος Λοϊζος, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, λογοτέχνες: όπως ο Βασίλης Βασιλικός, η Μάρω Δούκα, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ζωγράφοι όπως ο Γιάννης Τσαρούχης και άλλοι πολλοί που δεν χωράνε να τους αναφέρω όλους, κάποιοι από αυτούς καλοί του φίλοι, άλλοι συνεργάτες και γνωστοί του.

Παρόλο που από όλες τις συναναστροφές του πήρε κάτι, η ιδιότητα του ως τραγουδοποιός, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον σπουδαίο συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι και τον ποιητή Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου, στους οποίους και χρωστάει την καλλιτεχνική του χειραφέτηση.

Ταυτόχρονα με την ιστορία του Δ. Σαββόπουλου, περνάνε μπροστά από τα μάτια μας οι πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, όπως ο εμφύλιος πόλεμος και η δικτατορία κατά την οποία ο ίδιος βασανίστηκε και φυλακίστηκε για λίγες μέρες το 1967, οπότε και αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο με την γυναίκα του στο Παρίσι όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες.

Και εκεί δεν ησύχασε όμως, καθώς έπεσε πάνω στα γεγονότα και στις αναταραχές που ξέσπασαν στη Γαλλία το Μάη του 68 και τελικά επέστρεψε στην Ελλάδα.

Στο βιβλίο του, μας αποκαλύπτει πώς γεννήθηκαν μεγάλες επιτυχίες του, όπως για παράδειγμα η “Συννεφούλα” και τα “Τραπεζάκια Έξω” και πώς το έργο του βασίστηκε σε προσωπικές εμπειρίες του και στις τρέχουσες συνθήκες της εποχής που το έγραφε.

Μέσα από την αφήγηση του, ζωντανεύει η μάχη του με τη λογοκρισία της εποχής, η οποία περνούσε από χίλια κόσκινα τους στίχους του και η οποία καταργήθηκε επίσημα ως φορέας, το 1981. Εκφράζει επίσης τον προβληματισμό του για τη σύγχρονη λογοκρισία της εποχής που δεν είναι άλλη από την πολιτική ορθότητα.

Με εντυπωσίασε η έμφυτη ευγένεια του Δ. Σαββόπουλου, καθώς σε όλη την αφήγηση του, δεν είπε ούτε έναν άσχημο λόγο για οποιονδήποτε, ενώ την μοναδική κακιά κουβέντα την είπε για τον εαυτό του.

Με θάρρος και ειλικρινή διάθεση, παραδέχεται τα λάθη του, ζητάει ταπεινά συγνώμη, αυτοτρολάρεται ανεπιτήδευτα για τις καφρίλες του όπως ο ίδιος αναφέρει, όπως το ότι πλήγωσε κορίτσια ερωτευμένα μαζί του και ότι φέσωσε φίλους του που ακόμα τους χρωστάει και το ότι ίσως αδίκησε και συνεργάτες τους. Μετανιώνει όμως κυρίως για τα λάθη που έκανε στην οικογένεια του, στην επί 60 χρόνια πολυαγαπημένη του σύζυγο Άσπα και στους γιους τους Κορνήλιο και Ρωμανό για τους οποίους νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη που τους έχει στη ζωή του και δεν θέλει πλέον να βαραίνει το οτιδήποτε την μεταξύ τους σχέση.

Το ταξίδι της επιτυχίας του Διονύση Σαββόπουλου που δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα, η ανήσυχη από τα παιδικά του χρόνια ψυχή του, το ότι παράτησε τις σπουδές του στη Νομική και εγκατέλειψε την οικογένεια του στην Θεσσαλονίκη για να ασχοληθεί με την μουσική, το γεγονός ότι μέχρι να καθιερωθεί ως καλλιτέχνης πέρασε καταστάσεις ακραίας φτώχιας (κάποιες φορές τον φιλοξενούσαν φίλοι του, άλλες φορές αναγκάστηκε να κοιμηθεί στα παγκάκια και να τρώει βερεσέ), αποτελεί ένα εμψυχωτικό παράδειγμα για όσους θέλουν να κυνηγήσουν τα όνειρα τους και να μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους λόγω των εμποδίων που θα συναντήσουν στο διάβα τους.

Το “Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα”, είναι ένα πολύ ευκολοδιάβαστο ανάγνωσμα, με γραφή άμεση και ρέουσα και με μια αληθινή ιστορία συγκινητική και ταξιδιάρικη που σε καθηλώνει, το οποίο και συνιστώ ανεπιφύλαχτα.

Δοκιμάστε όταν διαβάσετε το βιβλίο να ακούτε παράλληλα και τα τραγούδια του Δ. Σαββόπουλου, όπως έκανα και εγώ και έτσι η μυσταγωγία θα είναι μοναδική.

Γνωρίζαμε τον Διονύση Σαββόπουλο τον λαμπρό αυτό καλλιτέχνη, στιχουργό, συνθέτη και ερμηνευτή, τώρα γνωρίσαμε και τον Νιόνιο τον γλυκύτατο αυτόν απλό και ευγενή άνθρωπο και πραγματικά τους έχω βάλει και τους δυο για τα καλά στην καρδιά μου.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεµβρίου 1944 και παράτησε τις σπουδές του στη Νομική για να ασχοληθεί με την μεγάλη του αγάπη, το τραγούδι.

Θεωρείται ο πρωτεργάτης της σχολής των Ελλήνων τραγουδοποιών οι οποίοι γράφουν µουσική, στίχους και τραγουδούν οι ίδιοι τα τραγούδια τους. Έγραψε τραγούδια με πολιτικό, ρομαντικό, αλλά και σκωπτικό περιεχόμενο.

Εξέδωσε δισκογραφικά 14 κύκλους τραγουδιών του, καθώς και ζωντανές ηχογραφήσεις έξι συναυλιών και παραστάσεών του. Έδωσε συναυλίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσµο. Έγραψε µουσική για παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας και στην Επίδαυρο, και για τον κινηµατογράφο.

Είχε δικές του εκποµπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.

Το 2017 ανακηρύχθηκε επίτιµος διδάκτορας του Τµήµατος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.

Είναι παντρεμένος με την Άσπα, από το 1967, έχει δυο γιους τον Κορνήλιο και τον Ρωµανό, καθώς και δυο εγγονούς, τον Διονύση και τον Ανδρέα.