targeted.gr

5 ταινίες τρόμου που θα ξυπνήσουν τις βαθύτερες φοβίες σας

Μια εφιαλτική λίστα

Από τον Αντώνη Παυλίδη

Θυμάμαι από μικρός να έχω μια σχέση αγάπης-μίσους με τα έντομα. Από τη μία, τα κατορθώματά τους, η κινησιολογία τους και η βιολογία τους με έκαναν να θέλω να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα γι’ αυτά. Από την άλλη, κάθε φορά που ερχόμουν σε πιο κοντινή επαφή μαζί τους, ένιωθα κάπως αμήχανα. Μεγαλώνοντας, ανέπτυξα τους δικούς μου μηχανισμούς για να αντιμετωπίζω αυτή τη φοβία.

Αυτό που με τρόμαζε περισσότερο δεν ήταν η ιδέα να αντιμετωπίσω ένα έντομο μόνο του, αλλά η πιθανότητα να μου επιτεθούν πολλά μαζί την ίδια στιγμή. Ο κινηματογράφος, ωστόσο, αντί να βοηθήσει, μάλλον επιδείνωσε αυτόν τον φόβο. Η ταινία Αραχνοφοβία του 1990 είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Θυμάμαι πόσο με είχε καθηλώσει την πρώτη φορά που την παρακολούθησα. Μόλις τελείωσε, άρχισα να ψάχνω κάτω από όλα τα μαξιλάρια και τις κουβέρτες του δωματίου μου, ανησυχώντας μήπως κάποια αράχνη είχε βρει καταφύγιο εκεί. Φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς έχετε βιώσει παρόμοιες εμπειρίες μετά την παρακολούθηση ταινιών που στοχεύουν να παίξουν με το μυαλό και τις φοβίες σας.

Παρακάτω σας προτείνω πέντε ταινίες που θέλουν να δοκιμάσουν τα όριά σας και να σας φέρουν αντιμέτωπους με εκείνα που σας κάνουν να ανατριχιάζετε μόνο στη σκέψη τους.

Arachnophobia (1990)

Μα φυσικά, από τη λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει το Arachnophobia. Με πρωταγωνιστές τους Jeff Daniels και John Goodman, η ταινία ακολουθεί τις προσπάθειες των κατοίκων μιας μικρής πόλης στην Καλιφόρνια να αντιμετωπίσουν την επίθεση μιας επικίνδυνης και θανατηφόρας αράχνης. Η εξαιρετική ισορροπία που διατηρεί μεταξύ κωμωδίας και τρόμου είναι αυτή που την καθιστά μοναδική στο είδος της, ενώ ο τρόπος που χειρίζεται σκηνοθετικά την προσμονή της απειλής και του δολοφονικού τσιμπήματος δημιουργεί μια αγωνιώδης ατμόσφαιρα με σασπένς και… ανατριχίλες.

Saw II (2005)

Συνεχίζοντας τη λίστα, περνάμε στην τρυπανοφοβία, ή αλλιώς τη φοβία για τις βελόνες και τις ενέσεις. Υπάρχει μια αξέχαστη σκηνή στο σίκουελ του Saw, όπου ένας χαρακτήρας αναγκάζεται να ψάξει μέσα σε έναν λάκκο γεμάτο σύριγγες για να βρει ένα κλειδί, με σκοπό να ανοίξει μια πόρτα μέσα σε δύο λεπτά. Η σκηνή είναι σκηνοθετημένη με τέτοιο τρόπο που, παρακολουθώντας την προσπάθεια της ηρωίδας, που, ακόμα κι αν δεν υποφέρεις από αυτή τη φοβία, νιώθεις τις εκατοντάδες βελόνες σχεδόν να σε τρυπούν.

Annabelle (2014)

Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που πραγματικά φοβούνται τις κούκλες. Μπορεί όχι όλες, αλλά κυρίως τις πορσελάνινες. Στο σινεμά τρόμου, δεν υπάρχει πιο ανατριχιαστική πορσελάνινη κούκλα από την γνωστή σε όλους μας Annabelle. Σκηνοθετημένη από τον John R. Leonetti, με σενάριο του Gary Dauberman και παραγωγή των Peter Safran και James Wan, η ταινία Annabelle, αντλεί έμπνευση από την πραγματική ιστορία της δαιμονισμένης κούκλας, μέσα από τα βιώματα των Ed και Lorraine Warren. Αποτελεί spin-off και prequel της ταινίας The Conjuring (2013).

47 Meters Down (2017)

Συνεχίζοντας, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το 47 Meters Down, σε σκηνοθεσία του Johannes Roberts. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από μια τίμια ταινία b-movie αισθητικής, με έντονα στοιχεία τρόμου και επιβίωσης. Η πλοκή ακολουθεί τις αδελφές Lisa και Kate, οι οποίες, ενώ κάνουν διακοπές στο Μεξικό, αποφασίζουν να παρακολουθήσουν καρχαρίες από ένα κλουβί κατάδυσης. Όταν το σύστημα που κρατά το κλουβί σπάει, αυτό βυθίζεται στον πυθμένα του ωκεανού, με τις δύο κοπέλες παγιδευμένες μέσα. Εκεί, πρέπει να βρουν τρόπο να διαφύγουν, καθώς τα αποθέματα οξυγόνου τους εξαντλούνται και μεγάλοι λευκοί καρχαρίες τις κυκλώνουν απειλητικά. Το αίσθημα απομόνωσης και αδυναμίας κυριαρχεί σε κάθε σκηνή, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που πραγματικά σε ταράζει, ειδικά αν έχεις κλειστοφοβία ή φοβάσαι τον βυθό.

Fall (2022)

Κλείνουμε τη λίστα με το Fall, σε σκηνοθεσία και σενάριο των Scott Mann και Jonathan Frank. Παρόμοιας λογικής με το 47 Meters Down, η ταινία ακολουθεί δύο γυναίκες που σκαρφαλώνουν στην κορυφή ενός απομακρυσμένου και εγκαταλελειμμένου πύργου 600 μέτρων, πριν παγιδευτούν εκεί πάνω. Μινιμαλιστική και λιτή όσο ο τίτλος της, η ταινία καταφέρνει με εξαιρετική επιτυχία να μεταδώσει το αίσθημα της απομόνωσης και του ύψους, κάνοντάς σε να νιώθεις πως βρίσκεσαι μαζί τους, μετέωρος πάνω από το κενό.

Πηγή: unboxholics.com